In het gebouw waar vroeger de opleiding diergeneeskunde zat, is nu een verzamelgebouw voor creatieve geesten. Sinds 2013 is hier ook Pickering’s Gin gevestigd, een kleine distilleerderij met kwaliteitsgin en interessante limited editions.
Tijdens het Fringe festival in Edinburgh stelde Pickering’s Gin haar deuren open voor bezoekers. Zo tegen zessen kwam ik aan bij creatieve broedplaats Summerhall, de oude School for Veterinary Studies. Het ziet er nog steeds uit als een schoolgebouw, inclusief bordjes van klaslokalen. Op de binnenplaats, waar verschillende foodtrucks stonden, werd ik ontvangen met een G&T.
De geschiedenis van gin
De oorsprong van jenever zou liggen in Italië in de elfde eeuw. Distillaten in die tijd smaakten niet zo lekker en werden daarom gearomatiseerd met kruiden en specerijen, waaronder de jeneverbes. In de zestiende eeuw werd het gebruik van distillaten als geneeskrachtige drank populair. De Britten ontdekten jenever toen ze in Europa vochten in de Tachtigjarige oorlog. Na het drinken ervan voelden ze zich een stuk beter en zo ontstond de uitdrukking Dutch courage. Ze namen de jenever mee terug uit Nederland, maar hadden een beetje moeite om het woord uit te spreken – daarom kortten ze het af tot gin.
In de 17e eeuw nam de ginproductie een vlucht. Iedereen mocht namelijk gin produceren en importproducten werden zwaar belast. Het ging niet altijd met de beste producten of het mooiste resultaat en de stevige consumptie leidde tot maatschappelijke problemen. In 1736 werd de productie van goedkope gin aan banden gelegd met de introductie van de Gin Act, die ervoor zorgde dat je een (prijzige) vergunning moest hebben om gin te mogen maken.
De nu zo populaire gin & tonic cocktail ontstond toen Britse soldaten naar India gingen. Op dat moment was kinine het enige medicijn tegen malaria en de soldaten moesten daarom dagelijks een flesje tonic drinken. Het smaakte nogal sterk – veel aardser en bitterder dan de tonic die we nu kennen – en om de smaak te verbeteren werd er gin aan toegevoegd. De limoen was een bron van vitamine C en werd toegevoegd om scheurbuik te voorkomen.
Pickering’s gin
Toen craft gin steeds populairder werd, begonnen Marcus Pickering en Matthew Gammell hun gindistilleerderij in het oude dierenziekenhuis Summerhall. De geschiedenis van het gebouw is nog goed te zien: de dozen gin zijn namelijk opgeborgen in de oude kennels. Ze openden de deuren in 2013 en in korte tijd zijn ze behoorlijk succesvol geworden. Hun gin wordt inmiddels al in 14 landen verkocht en er werken nu 13 mensen.
De distilleerketels zijn speciaal ontworpen om de vloeistof au-bain-marie te verhitten, waardoor de verhitting gelijkmatiger verloopt en de botanicals – de kruiden en specerijen die meegaan in de ketel – hun smaak geleidelijk afgeven. Iedere koperen ketel heeft een capaciteit van zo’n 500 liter, genoeg voor 500 tot 600 flessen gin. Het hele productieproces duurt een dag of vier: maceratie, distilleren, koelen en bottelen duren allemaal ongeveer een dag. Per week worden er dus één tot twee batches geproduceerd.
Lokale samenwerking
Er wordt veel handwerk verricht: iedere fles wordt gereinigd door hem om te spoelen met gin en daarna machinaal gevuld, maar met een voorbeeldfles ernaast wordt nog eens gecontroleerd of de flessen allemaal even vol zijn en indien nodig wordt met de hand nog bijgevuld. Daarna worden alle flessen voorzien van een etiket. Omdat de flessen vierkant zijn, bleek dit handmatig bijna ondoenlijk: alle etiketten zaten anders. Een ander bedrijf in Summerhall ontwikkelde daarom speciaal voor Pickering’s Gin een etiketteermachine.
Ook voor het plaatsen van de doppen kregen ze hulp van buren: de naastgelegen bierbrouwerij hielp de distilleerderij aan een soort pers die normaalgesproken wordt gebruikt om doppen op bierflesjes te doen, maar die ook bleek te werken om de kurken in de ginflessen te drukken. Vervolgens wordt iedere dop nog voorzien van een waslaagje. Leuk weetje: toen de makers nog aan het experimenteren waren, werd hiervoor de was van Babybelkaasjes gebruikt.
De proeverij
Op dit moment worden er standaard drie gins gemaakt: Pickering’s Gin, Pickering’s Original 1947 Gin en Pickering’s Navy Strength Gin.
We begonnen met de eerste, gemaakt met jeneverbes, engelwortel, limoen, kardemom, anijszaad, citroen, venkel, koriander en kruidnagel. De gin is erg zacht, prima om zo te drinken, en erg fris. De citrus en koriander zijn duidelijk aanwezig en in de nasmaak komt de kardemom terug.
De Navy Strength is hetzelfde recept, maar met meer alcohol: 57%. De naam komt uit de tijd dat gin vervoerd werd per schip. Om te zorgen dat het buskruit aan boord nog bruikbaar was als er per ongeluk gin op had gelekt, moest de gin een voldoende hoog alcoholpercentage hebben.
De Original 1947 is kruidiger en bevat naast de eerder genoemde botanicals ook kaneel, die goed herkenbaar is, samen met de kardamom. Deze zou ik zelf niet puur serveren, omdat het te veel een collectie losse smaken is en ze geen mooi geheel vormen. Het is echter wel een interessante basis voor cocktails.
Pickering’s gin van whiskyvaten
Na deze proeverij was de rondleiding afgelopen. Ik had mijn oog echter laten vallen op de limited editions, een serie gins die op whiskyvaten heeft gelegen, en overwoog ook de Sloe Gin te kopen. Viola voorzag me van een proefglas Sloe Gin, een gin die getrokken wordt op sleedoornbessen en eigenlijk meer een likeur is, terwijl zij de anderen hielp die nog een aankoop wilden doen. Toen iedereen vertrokken was, raakten we aan de praat over vanalles, haar hospitality-opleiding, mijn liefde voor drank, andere distilleerderijen, mijn weblog, en liet ze me ondertussen alle oak aged gins proeven.
Er zijn er vijf, afkomstig van whiskyvaten uit vijf verschillende regio’s: Lowland, Highland, Speyside, Islands en Islay. De Islay was al uitverkocht, maar gelukkig kon ik hem nog wel proeven. Als je niet zou weten dat het gin was, zou je het waarschijnlijk niet raden. De Islands versie had wel tonen van citrus, maar neigde toch meer naar whisky. Bij de andere drie gins waren de klassieke ginaroma’s veel beter waarneembaar. De Highland-versie was Viola’s favoriet, omdat deze de beste balans had tussen whisky en gin. Zelf vond ik de Speyside de mooiste vanwege de mooie balans tussen whisky en gin en het duidelijk waarneembare karakter van de Speyside.
Inmiddels liep het al tegen achten, terwijl de rondleiding om zeven uur was afgelopen. Viola moest afsluiten en ik was toe aan iets met een lager alcoholpercentage. Met een fles sloe gin en een Island oak aged gin als aandenken liep ik naar buiten en sloot ik de avond af met een lavender negroni cocktail – gin, amer picon en met lavendel geïnfuseerde vermouth – op het terras op de binnenplaats.
Meer lezen over de geschiedenis en producten? Ga hier naar de website van Pickering’s Gin. Pickering’s Gin is in Nederland verkrijgbaar vanaf €31,95.
